چه رسم جالبی است!!!

محبتت رامیگذارندپای احتیاجت...

صداقتت رامیگذارندپای سادگیت...

سکوتت رامیگذارندپای نفهمیت...

نگرانیت رامیگذارندپای تنهایییت...

وفاداریت رامیگذارندپای بی کسیت...

و

آن قدرتکرارمیکنندکه خودت باورت میشودکه تنهایی وبی کس ومحتاج...

آدم هاآن قدرزودعوض می شوند

آن قدرزودکه توفرصت نمی کنی به ساعتت نگاهی بیندازی

وببینی چند دقیقه بین دوستی هاتادشمنی هافاصله افتاده است...

زیادخوب نباش..زیاد،دم دست نباش....

حکایت ماآدم ها،حکایت کفش هایی است که...هرکدامشان...هرچقدرهم که شیک باشند

...هرچقدرهم که نوباشند...تاهمیشه لنگه به لنگه اند....

کاش خداوقتی آدم روآفرید...جفت هرکس روباهاش می آفرید...

تااین همه آدم لنگه به لنگه زیراین سقف ها به اجبار،خودشونوجفت نشون نمی دادند...

زیادکه خوب باشی دل آدم هارامیزنی....

آدم هااین روزهاعجیب به شیرینی وخوبی آلرژی پیداکرده اند!!!

زیادکه باشی....زیادی میشوی!!!